"Bij het werken met jonge spelers is het, denk ik, voor een coach heel belangrijk om altijd constructief en aanmoedigend te zijn" - Hongyan Pi

Op twintigjarige leeftijd kreeg Babolat-ambassadeur Hongyan Pi van haar coaches te horen dat ze te klein was om internationaal te spelen. Ze bewees niet alleen dat ze ongelijk hadden. Ze coacht een aantal van de beste juniorspelers van Frankrijk, en moedigt hen aan om te tonen dat een grote gestalte niet alles is.

Eens een atleet, altijd een atleet – zelfs als je alleen in je hoofd wedstrijden kunt spelen.

Hongyan Pi, die in 2012 stopte met internationaal badminton, bleef in Frankrijk op clubniveau spelen tot vorig jaar, toen een steeds terugkerend knieprobleem haar noodzaakte om te stoppen. Maar zelfs als gerespecteerd coach zegt ze dat ze nog altijd denkt als een speler.
 
'Ik zou niet zeggen dat ik een goede toeschouwer ben', geeft Hongyan toe. 'Wanneer ik vandaag een badmintonmatch bekijk, ben ik die altijd aan het analyseren. Ik wil uitzoeken wat de sterktes en zwakheden zijn van spelers, en hun strategie doorgronden. Wanneer ik een tennismatch bekijk, kan ik ervan genieten als toeschouwer, maar wanneer ik naar badminton kijk, wil ik heel de tijd alles analyseren.'
 
De analytische geest van Hongyan weerspiegelt wat ze was als speelster, omdat ze altijd op haar intelligentie moest vertrouwen, eerder dan op haar fysieke capaciteiten. Toen ze 20 jaar was, moest ze het nationale Chinese trainingsteam verlaten, omdat ze met 1,64 m (5ft 4in) te klein bevonden werd.
 
Daarom verhuisde ze naar Europa. Eerst ging ze naar Denemarken, waar ze speelde toen Babolat in 2001 haar hoofdsponsor werd. Het partnerschap is nog even sterk als toen.  'Ik ben samen met het merk gegroeid', zegt ze. 'Ik heb de naam Babolat zien groeien in de wereld van het badminton.'

Eind 2003 verhuisde ze naar Frankrijk, nadat ze een uitnodiging had aanvaard om lid te worden van het Franse nationale team. Hoewel haar coach in China niet in haar geloofde, slaagde ze erin om op te klimmen tot de 2de plaats op de wereldranking, en tal van titels en medailles in de wacht te slepen op Europese en wereldkampioenschappen.
 
Gelet op haar kleine gestalte moest Hongyan haar tegenstanders altijd te slim af zijn en vertrouwen op haar atletisch vermogen en defensieve kracht. Ze is blij dat coachen nu minder de nadruk leggen op kracht en gestalte dan het geval was toen zij de sport leerde.
 
'Wanneer je vandaag kijkt naar de beste badmintonspelers in de wereld, zie je allerhande types die succesvol zijn, spelers met allerlei manieren van spelen', zegt ze. 'Je hebt meisjes die slechts 1,54 m groot zijn, die wereldkampioen zijn geworden.'

Vandaag zijn er spelers die technisch goed zijn, andere die veel kracht hebben. Je hebt heel tactische spelers, of spelers die het veld heel goed bespelen. Dat maakt het heel moeilijk om te weten wie wedstrijden zal winnen. Wanneer een aanvallende speler een defensieve speler ontmoet, weet je niet wie zal winnen. Wat ik leuk vind, is dat er een variatie is van verschillende spelstijlen, wat het interessanter maakt voor toeschouwers.'
 
Hongyan, die nu 41 is, zegt dat het feit dat ze toen ze 20 was te horen kreeg dat ze geen toekomst had op het hoogste niveau, nog vele maanden daarna een heel schadelijk effect had op haar moraal. 'Ik dacht dat mijn carrière voorbij was', herinnert ze zich. 'Ik was erg gedemoraliseerd en ik dacht eraan om te stoppen met badminton. Een jaar lang kon ik nauwelijks een wedstrijd winnen. Ik was niet meer gemotiveerd.'
 
Door die persoonlijke ervaring zorgt Hongyan ervoor dat ze altijd positief blijft wanneer ze helpt het Franse juniorteam te coachen.  'Wanneer je werkt met jonge spelers, is het, denk ik, heel belangrijk om altijd constructief en aanmoedigend te zijn, want anders breek je hun moraal', zegt ze. 
 
'Ik probeer positief te zijn met hen allemaal, ook al denk ik dat sommige meisjes meer potentieel hebben dan andere. Je probeert hen allemaal te motiveren, want ze zijn nog jong en je weet niet wat er in de komende jaren met hen zal gebeuren. Je moet proberen hen allemaal te helpen om zo goed mogelijk te zijn.'
 
Mist Hongyan zelf het spelen? 'Ja, wel een beetje. Soms droom ik ervan om opnieuw te trainen en deel te nemen aan de competitie. Ik houd nog altijd van het gevoel van een racket vast te nemen. Maar ik weet dat het voor mijn lichaam de juiste beslissing was om te stoppen.'