Padel
Familiemandaten zijn er altijd, en velen geven eraan toe. Je moet advocaat worden, zoals je grootvader, vader en ooms. Je moet de antiekzaak overnemen die je overgrootvader opende in 1912. Je moet uren en uren doorbrengen in het logistiekbedrijf van je vader, moeder en zussen.
Zoiets overkwam Gustavo Spector: hij was goed in padel en hij was gelukkig, maar zijn ouders bleven vragen 'Wanneer ga je echt werk zoeken?'
Tot Gustavo het op een dag opgaf. Hij verkocht de padelclub en hield het bij het familiemandaat: hij zou het leven leiden van een verzekeringsmakelaar, wat hij als kind met de paplepel had meegekregen.
En hij werkte vijf jaar als makelaar. Tot hij op een dag zei, 'Ik kan het niet langer aan, ik wil weer padel spelen.' Hij leefde het leven dat hij niet wilde leven.
Spector was een goede tennisser in de eerste divisie van Argentijnse clubs, een erkend speler in Tucumán Lawn Tennis, de parel van de kleinste provincie van Argentinië. De onafhankelijkheid van het land werd in 1816 uitgeroepen in Tucumán, hoewel veel Europeanen de naam kennen omdat een groot deel van de citroenen die ze eten, afkomstig zijn uit deze provincie.
Eind jaren '80 en begin jaren '90 boomde padel in Argentinië, een land waar veel tennis wordt gespeeld. Op weinig andere plaatsen in de wereld is deze sport immers zo populair. Als tiener was dat Spector niet vreemd.
'Ik groeide op als tennisser, en op 19-jarige leeftijd begon ik padel te spelen. Ik kwam toevallig terecht op een padelbaan met de tennispartner waar ik al heel mijn leven mee speelde. We begonnen samen te spelen en we waren zeven jaar lang de nummer één in de regio. We werden professionals, ik begon een club te besturen en ik speelde de Wereldbeker in Spanje, in 1996. Dat waren mooie jaren in de nineties.'
Tot de black-out: de vijf jaar gehoorzaamheid aan het familiemandaat. Dat was slechts een interludium dat de liefde van Spector voor padel opnieuw bevestigde.
Hij wilde opnieuw de sport beoefenen en de kost ermee verdienen, maar Argentinië, een land met een chronisch onstabiele economie, bood hem niet de beste garanties. 'Ik besefte dat ik heel goed was in wat ik deed, maar het werk en de economische situatie met padel in Argentinië waren onzeker. Als ik wilde terugkeren naar de sport, moest dat in Europa gebeuren, waar er een project liep op lange termijn. Ik had tenniscontacten in Spanje en Italië. Mijn zus is kunstenares en woont in het Italiaanse deel van Zwitserland, in de buurt van Lugano, dus ik ging het avontuur aan.'
Dat avontuur bracht hem naar Milaan, waar hij de school van een nieuwe tennisclub uitbouwde, maar padel lag hem nog steeds na aan het hart.
'Na acht jaar in de club in Milaan, stelde ik de eigenaar voor om padel toe te voegen aan het aanbod. Padel bestond nog niet in Milaan, en hij aanvaardde mijn voorstel als ik zelf zou investeren. Ik kocht eerst één, dan twee en dan drie padelbanen en werkte met padel en tennis in dezelfde club.'
Het lot hielp hem een handje. De Italiaanse federatie, die padel had opgenomen, voegde nog een aanbod toe aan het doorzettingsvermogen en de gedrevenheid van Spector. 'Ik werd gekozen om alle lessen van de federatie te ontwikkelen, en om de coach te worden van het Italiaanse nationale team. Ik was op de juiste plaats, op het juiste moment.'
De Argentijn werkte een jaar zonder loon – de federatie betaalde enkel zijn kosten. Maar de gok draaide goed uit: het Italiaanse team won het Europese kampioenschap, in 2019.
Vandaag is Spector een gelukkig man in twee werelden. 'Ik ben 51 en ik woon al in Italië sinds mijn 32. Ik zal mij altijd Argentijn voelen, maar onlangs kreeg ik de Italiaanse nationaliteit en ik voel me ook erg Italiaan. Italië gaf mij de kans om te ontwikkelen waar ik het meest van hou.'
Spector droomt nog altijd groots. 'Padel is een magische sport, en met een beter management en leiderschap zou het een plaats kunnen krijgen op wereldniveau als een fantastische sport. In de toekomst moet het tot de meest gespeelde sporten ter wereld behoren.'
Magische sport? 'Ja, omdat het de meest democratische en inclusieve sport is die er bestaat. Mensen amuseren zich. In andere sporten komt en een moment wanneer je een beetje van de vreugde verliest. Bij padel niet. Het is een sport die ook een fantastische sportieve relatie creëert tussen mannen en vrouwen, omdat er gemengd dubbel gespeeld wordt zoals wellicht in geen enkele andere sport. Het is een sport die nooit sterft, die je nooit verlaat.'